Δήμοι δήμιοι. Δήμαρχοι δυνάστες. Δημοτικά Συμβούλια ελληνική διαπλοκή διαβολή συμπτυγμένες . Δημότες – θύτες. Ναι θύτες. Αγκαζέ με τους Δήμαρχους στηρίζουν, εφαρμόζουν, είναι η Δικτατορία της Μικρής μας Πόλης…
Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι η Κοινοβουλευτική Δικτατορία. Ακριβώς όπως την επιθυμούν, τη στηρίζουν και την ψηφίζουν κατά πλειοψηφία οι πολίτες της. Η Δικτατορία των αμέτρητων μεμονωμένων συμφερόντων. Η Δικτατορία Πασών των Κλικών.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση της Ελλάδας είναι τα πλοκάμια της γενικότερης, απρόσωπης Δικτατορίας στην απτή, κοντινή πραγματικότητά μας. Τη ζούμε αυτή τη Δικτατορία από πρώτο χέρι. Έρχεται και προσγειώνεται στις αυλές των σπιτιών μας, απλώνεται κάτω από τα πόδια μας καθώς περπατάμε, αποφασίζει που θα κυλήσουν οι ρόδες μας και διατάζει τις κινήσεις μας όταν βγαίνουμε βόλτα.
Είναι μια απευθείας Δικτατορία, μια άμεση έκφραση όλων των παθογενειών του ελληνικού τρόπου διοίκησης και διακυβέρνησης.
Δήμοι. Μικρές καθημερινές Άμεσες Δικτατορίες. Μίζες διαπλοκές διορισμοί.
Πόσα σκάνδαλα ανά Δήμο, πόσες πλεκτάνες έχουν πλεχτεί σε Δημοτικά Συμβούλια κανείς δεν ξέρει. Τον αριθμό. Γιατί μεμονωμένα ο καθένας έχει και μία τουλάχιστον μεγάλη ιστορία διαφθοράς να διηγηθεί για το Δήμο του. Ιστορίες που συχνά ξεφεύγουν από το καθαρά τοπικό και μπερδεύονται με τη μαμά κεντρική εξουσία και ευρύτερα συμφέροντα. Ιστορίες που οι δημότες τις διηγούνται με γουρλωμένα μάτια και υπεράνω αγανάκτηση, αφού εκείνοι δεν είναι τέτοιοι άνθρωποι. Το ότι οι ψηφίζουν εκείνους που γνωρίζουν ότι θα τους εξυπηρετήσουν τα μικρά προσωπικά τους θέλω (δηλαδή συμφέροντα) και το ότι θα χρησιμοποιήσουν ανενδοίαστα κι ασύστολα όποιο κονέ τυχόν έχουν στο Δημοτικό Συμβούλιο (ακόμα κι αν δεν το έχουν ψηφίσει) τους διαφεύγει άνετα κι αναπαυτικά.
Στους Δήμους λειτουργεί το άμεσο πελατειακό σύστημα, αφού είναι πολύ πιο στατιστικά εύκολο να ξέρεις κάποιο Δήμαρχο ή μέλος Συμβουλίου, συχνά κι από μικρό παιδί, παρά βουλευτή. Ο άμεσος λαϊκισμός.
Ο λαϊκισμός- δηλαδή φασισμός- των Δήμων εκδηλώνεται σε άπειρα, φαινομενικά μόνο μικρά, καθημερινά θέματα, πιο οφθαλμοφανές από τα οποία είναι η κατάφορη παράβαση των νόμων περί σήμανσης και κυκλοφορίας στους δρόμους. Έχεις έναν γνωστό στο Συμβούλιο, σου μονοδρομεί το δρόμο όπως θέλεις εσύ, στον κάνει ήπιας κυκλοφορίας, πεζόδρομο, τσίρκο, ότι θέλεις τέλος πάντων ˙ σου προστατεύει την είσοδο πάρκιν βάζοντας επιπλέον κολονάκια δεξιά κι αριστερά ˙ σου μετακινεί τον κάδο σκουπιδιών μπροστά από την είσοδο του γείτονα κλπ, κλπ, κλπ.
Ειδική μνεία χρήζει το άλλο σύνηθες που γίνεται, που θα ήταν για τους Μόντυ Πάιθονς αν δεν ήταν τόσο τραγικό: πας και χτίζεις το σπίτι σου δίπλα στη φυλακή / εργοστάσιο / χωματερή / νεκροταφείο, περιμένεις να γίνετε πολλοί και μετά οργανώνετε κίνημα διαμαρτυρίας με σύνθημα «να φύγει η φυλακή / εργοστάσιο / χωματερή / νεκροταφείο» με αρχηγό ποιον άλλον: το Δήμαρχο.
Ο οποίος επίσης πρωτοστατεί γενικά σε κάθε είδους μακριά –από -μας-κι – όπου – θέλει – ας – πάει ελληνικότατη πρωτοβουλία.
Η Άμεση Δικτατορία άμεσα αντιστέκεται στη δημοκρατική ανατροπή της. Οι Δήμαρχοι, με πρώτο και καλύτερο το Δήμαρχο της μεγαλύτερης πόλης της χώρας, σηκώνουν το λάβαρο της φασιστικής άρνησης εφαρμογής κάθε διαταγής προϊσταμένου και δημοκρατικά εκλεγμένου νόμου. Οι υπάλληλοι των Δήμων επιβάλλουν δια της βίας το νόμο του δικού τους, προσωπικού συμφέροντος. Quelle surprise…
Κι όλα αυτά για μια ψωροδιαθεσιμότητα, που θα θέσει τους υπαλλήλους σε αναμονή μετάθεσης με τα ¾ του μισθού τους. Τ’ ακούτε μύρια απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα με 350 ευρώ επίδομα ΟΑΕΔ για δωδεκάμηνο, με αποζημίωση φαντομάς και ΚΑΜΙΑ προοπτική επαναπρόσληψης; Γιατί φυσικά, ακόμα κι ένα μικρό παιδί ξέρει ότι η διαθεσιμότητα δεν είναι παρά ένα κόλπο για να ξεγελάσουμε τους κουτόφραγκους για λίγο χρόνο και μετά να ξαναπροσλάβουμε τους αργόμισθους κλέφτες, πολύ πιθανόν και στην ίδια με την παλιά τους θέση.
Ένας από αυτούς τους ‘κουτόφραγκους’, ο κος Φούχτελ, πήρε μια μικρή γεύση του τι παθαίνει κάποιος στην Ελλάδα όταν δηλώνει απλώς το αυτονόητο. Ως έξυπνος άνθρωπος που είναι, φώναξε: «παρεξήγησις!», φοβούμενος ότι την επόμενη φορά θα χάσει κάτι περισσότερο από τα γυαλιά του. Έξυπνος γιατί κατάλαβε ότι όσο βρίσκεσαι στο έδαφος των ιθαγενών ανθρωποφάγων, δε συμφέρει να τους τσιγκλίζεις. Πες ‘καλό κανίβαλο, καλό’ μέχρι να πάρεις τη Lufthansa και να βρεθείς ασφαλής στον κόσμο των πολιτισμένων, όπου θα ξοδέψεις δεκαετίες να εξιστορείς τις περιπέτειές σου στη Χώρα των Εξαγριωμένων Εγώ.
Δέκα εκατομμύρια εγώ δεν κάνουν μία χώρα, ένα κράτος, ένα έθνος. Μοιραία η Ελλάδα θα διαλυθεί. Κι αν ο κος Φούχτελ περάσει στο μέλλον αμέτρητα βράδια να διηγείται στα εγγόνια του και να διασκεδάζει τους καλεσμένους του με το πως γλίτωσε από το καζάνι των κανίβαλων, όσοι μείναμε δε θα γλιτώσουμε από τον Καμίνη.
Το φαινόμενο του «Νυν Υπέρ Πάντων ο Εγώ» που αντιπροσωπεύει ο μεταφορικά ονομασμένος Δήμαρχος Αθηναίων εκφράζεται άμεσα, στιγμιαία, ακαριαία, στα προπύργια της Δικτατορίας Πασών των Κλικών που είναι οι Δήμοι. Δεν είναι τυχαίο που οι Δήμοι θα αποτελέσουν το σημείο όπου θα αρχίσει να ξεχαρβαλώνεται το σύστημα. Κάθε Δήμος και κλωστή. Κλωστή -κλωστή θα τραβηχτεί, χιλιάδες κλωστές θα τραβηχτούν ταυτόχρονα μέχρι να ξεχειλώσουν το πουλόβερ.
Άμεση Δικτατορία, άμεσα εκδηλώνεται. Ο σώζων εαυτόν θα μεταναστεύσει. Άμεσα.
alienellin 
Έχουμε και λέμε: οι δημοκρατικοί θεσμοί στην Ελλάδα δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε, διότι απουσιάζει η έννοια του γενικού συμφέροντος, ενώ πανταχού παρούσα είναι η έννοια του συμφέροντος των συγγενών και φίλων.
Τι να κάνουμε; Να καταργήσουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς; Μα αυτό ζητά η ΧΑ, το ΠΑΜΕ κτλ. Άρα αυτός δεν είναι ο σωστός δρόμος. Ποιος είναι όμως; (Αυτός που βγάζει στο λιμάνι όπου περιμένει το βαπόρι για Νέα Ζηλανδία, θα πεις μάλλον).
Παρεμπιπτόντως, θαυμάσια η ιδέα των αγωνιστών ν’ αγωνιστούν υπό τους ήχους του εμβατηρίου των Waffen SS, δείχνοντας έτσι ξεκάθαρα ποιοι είναι οι κατακτητές αυτής της χώρας.
Μα οι ίδιοι οι πολίτες έχουν καταργήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Όταν συμβαίνει αυτό πως να έρθει η σωτηρία;
Πριν από λίγο άκουσα πως υπάρχει περίπτωση να διαγραφεί μεγάλο τμήμα του χρέους. Ελπίζω να μη διανοηθούν να το κάνουν αυτό χωρίς να αναλάβουν τη διαχείρηση του καταστήματος. Αλλιώς σε μερικά χρόνια τα πράγματα θα είναι ακόμη χειρότερα και από τώρα.
Παρεμπιπτόντως: Μόνο από τις εκδόσεις Λυμπέρη απολύθηκαν (κανονικά και όχι διαθεσιμότητα – παραμύθια φούρναρης) 500 άτομα αυτή την εβδομάδα. Είδες κανέναν από αυτούς να λιντσάρει κανέναν Φούχτελ;
Δεν είδα κανέναν τους ούτε να προπηλακίζει τον Φούχτελ ούτε να διαδηλώνει. Απορώ: σ’ αυτή τη χώρα μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι διαδηλώνουν; Οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα κάθονται σπίτι και κλαίνε τη μοίρα τους;
Οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα δεν είναι ούτε θέλουν να είναι οργανωμένοι σε συνδικάτα και κλίκες, πράγμα απαραίτητο για να διαδηλώσεις (να σου θυμίσω τις πάνω και κάτω πλατείες επί ‘αγανακτισμένων’ -αλήθεια τι έγιναν αυτοί;)
Οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα δεν εμπιστεύονται επίσης κανέναν που επιθυμεί να τους οργανώσει σε πορεία γιατί πολύ σωστά πιστεύουν ότι πίσω του κρύβεται κάποιο κομματικό συμφέρον.
Οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα δεν έχουν καμία όρεξη να βρεθούν παγιδευμένοι μεταξύ αναρχικών και δακρυγόνων. Έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν όπως το να ψάξουν για δουλειά.
Οι άνεργοι και οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα είναι μαθημένοι να μη θεωρούν τη δουλειά δεδομένη και κανένα συμφέρον κεκτημένο. Είναι οι δούλοι της σημερινής ελληνικής κοινωνίας.
Οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα επίσης γνωρίζουν πως λεφτά δεν υπάρχουν γιατί είναι σε θέση να αντιδιαστέλλουν τη δική τους εργασιακή ζωή με αυτή των δημοσίων υπαλλήλων, των αυτοπασχολούμενων και των εργοδοτών τους και να συνάγουν επομένως ότι είναι πολύ λογικό τα λεφτά να έχουν φαγωθεί και άρα να μην είναι εκεί για να τα διεκδικήσουν.
Η μοναδική περίπτωση που μας βλέπω να βγαίνουμε εμάς τους άνεργους (και ίσως και τους υπάλληλους) του ιδιωτικού τομέα στους δρόμους είναι εφόσον η σκανδαλώδης πρακτική του ριξίματός μας απέναντι σε άλλες κατηγορίες πολιτών συνεχιστεί έτσι απροκάλυπτα.
Αν π.χ. μέσα στους επόμενους 6 μήνες δεν έχει απολυθεί κανένας δημόσιος υπάλληλος, μπορεί και οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα να βγουν αυτοβούλως στους δρόμους. Αλλά όπως καταλαβαίνεις, αν συμβεί αυτό, δεν θα πρόκειται για διαδήλωση εναντίων των πολιτικών, αλλά εναντίων άλλων ομάδων πολιτών.
Γι αυτο και να παρακαλάς να μη βγουν οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα στους δρόμους.
Καλά, δε χρειάζεται να διαδηλώσουν με σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν, δώστε και σ’ εμάς».
Η μοναδική περίπτωση που μας βλέπω να βγαίνουμε εμάς τους άνεργουςτου ιδιωτικού τομέα στους δρόμους είναι εφόσον η σκανδαλώδης πρακτική του ριξίματός μας απέναντι σε άλλες κατηγορίες πολιτών συνεχιστεί έτσι απροκάλυπτα.
Αλλά όπως καταλαβαίνεις, αν συμβεί αυτό, δεν θα πρόκειται για διαδήλωση εναντίων των πολιτικών, αλλά εναντίων άλλων ομάδων πολιτών.
Δηλαδή, το «ρίξιμο» θα οδηγήσει σε ρήξη.
Φοβάμαι πως πολύ άνεργοι του ιδιωτικού τομέα καταλήγουν στην ΧΑ.
Μα για να διαδηλώσεις πρέπει να έχεις κάποιο αίτημα που νομίζεις ότι μπορεί να ικανοποιηθεί! Αν ξέρεις ότι δεν πρόκειται να γλιτώσεις χρήματα ή να βρεις δουλειά, το επόμενο είναι: «σταματήστε να μας θεωρείτε δούλους».
«Φοβάμαι πως πολλοί άνεργοι του ιδιωτικού τομέα καταλήγουν στην ΧΑ.»
Αυτό θα συμβεί αν νομίζεις ότι σου παίρνει ο ξένος τη δουλειά ή ότι απολύθηκες για χάρη του. Ή ότι οι Έλληνες είναι άλλο πράγμα από τους πολιτικούς τους
Πάντως αν έχεις μια συγκεκριμένη νοοτροπία του τύπου ‘για όλα φταίνε οι ξένοι και / ή οι πολιτικοί’ θα καταλήξεις στη ΧΑ και στο ΣΥΡΙΖΑ και όπως είπα και πιο πάνω, ένας που έχει δουλέψει υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα έχει πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να γνωρίζει καλύτερα τις πραγματικές παθογένειες του συστήματος.
Αυτά σε γενικές γραμμές.
Που έχει τα δημογραφικά των εκλογικών προτιμήσεων;
Βρήκα κάτι
http://www.publicissue.gr/2043/koinwniko_profil_6_2012/
Χμμ… Όσο πιο νέος και άρα όσο πιο άνεργος είσαι έχεις μεγαλύτερη πιθανότητα να ψηφίζεις ΧΑ. Άνεργος άντρας δηλαδή, δεν υπάρχει η συγκεκριμένη διασταύρωση, αλλά από το χαμηλότερο ποσοστό των γυναικών ψηφοφόρων ΧΑ το συμπεραίνω.
Θα ήταν καλό να βλέπαμε κι άλλες διασταυρώσεις, αλλά από μια πρώτη ματιά φαίνεται ότι όσο πιο αδικημένος είσαι άνεργος, μισθωτός ΙΤ και εργοδότης (ναι εργοδότης) τόσο πιο πολύ γέρνεις ακροδεξιά. Λες να έχεις δίκιο και η αγανάκτηση να οδηγεί σε τυφλή επιθυμία του ‘μια χούντα μας χρειάζεται;» Είναι λογικό κι αυτό. Πάντως ας έχουμε υπόψη ότι πάρα πολύ άνεργοι ανήκουν στους πολύ νέους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ. Ούτε βέβαια έχουν γνωρίσει Χούντα.
Καλά κι οι συνατξιούχοι είναι αδικημένοι έτσι, αλλά έχουν γνωρίσει πολέμους και χούντες
Μα για να διαδηλώσεις πρέπει να έχεις κάποιο αίτημα που νομίζεις ότι μπορεί να ικανοποιηθεί!
Εδώ έχεις δίκιο. Χρειάζονται αιτήματα χειροπιαστά, που να μπορούν να ικανοποιηθούν με άμεσο τρόπο, όπως «μονιμοποίηση», «αύξηση», «επαναπρόσληψη», «αύξηση στο επίδομα ανεργίας», «λήψη του επιδόματος ανεργίας για 18 μήνες» κτλ. Αφηρημένα αιτήματα όπως «μεταρρύθμιση» δεν στέκουν.
Συγκεκριμένα αιτήματα για τον ιδιωτικό τομέα θα ήταν: «απόλυση ΔΥ», «κατάργηση αντικινήτρων για επενδύσεις» και ίσως (δυστυχώς ίσως παραείναι αφηρημένο) «απόδοση δικαιοσύνης χωρίς καθυστερήσεις».
Αυτό θα συμβεί αν νομίζεις ότι σου παίρνει ο ξένος τη δουλειά ή ότι απολύθηκες για χάρη του. Ή ότι οι Έλληνες είναι άλλο πράγμα από τους πολιτικούς τους
Μπα, δεν χρειάζεται κάποια λογικοφανής αιτία. Αν είσαι νέος, δηλαδή εξ ορισμού κάποιος που έχει πολύ μέλλον μπροστά του, αλλά στην πραγματικότητα χωρίς μέλλον, αν συναντάς παντού αδιέξοδα, τότε εύκολα βρίσκεις διέξοδο στη ΧΑ. Σ’ ένα επαγγελματικό λύκειο κάνανε κατάληψη. Με τι αιτήματα; Ασφάλιση και καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές; Όχι! Αλλά;
Το μέγεθος της σημαίας θα τους σώσει!
Λες να έχεις δίκιο και η αγανάκτηση να οδηγεί σε τυφλή επιθυμία του ‘μια χούντα μας χρειάζεται;” Είναι λογικό κι αυτό.
Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία ο λαός εκχωρεί την εξουσία στο κράτος, προσδοκώντας να λάβει απ’ αυτό τ’ αγαθά της ασφάλειας, του δικαιώματος στην εργασία κτλ. Όταν αυτά δεν τα λαμβάνει, όταν οι θεσμοί απαξιώνονται, τότε όπως λέει η Αρβελέρ, ένα μέρος του στρέφεται προς τη ΧΑ, δηλαδή προσπαθεί να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Στρέφεται δηλαδή στη ΧΑ με καλό σκοπό. Άλλο τι προκύπτει στην πορεία.
Παρατήρησε να δεις ότι η ΧΑ έχει τους πιο «λαϊκούς» βουλευτές: ηλεκτρολόγους, φουρνάρηδες, κτλ.
Υποθέτω ότι αρκετοί άνεργοι (ή οι σπουδαστές στα ΕπαΛ) νιώθουν απειλούμενοι απ’ την παγκοσμιοποίηση: τους Πακιστανούς λαθρομετανάστες, τον παγκόσμιο σιωνισμό που βυσσοδομεί και καλά εναντίον μας, τους τραπεζίτες (όλοι τους Εβραίοι). Ακόμα και το Facebook συνωμοτεί εναντίον μας, σβήνοντας τα προφίλ των Ελλήνων εθνικιστών! (Λογικό, αφού ο Zuckerberg είναι προφανώς εβραϊκής καταγωγής). Όταν λοιπόν η παγκοσμιοποίηση μάς απειλεί, προς τα πού πρέπει να στραφούμε για να σωθούμε; Μα προς εμάς τους ίδιους, τον ελληνικό λαό, με το υπέροχο DNA, τον μεγάλο πολιτισμό κτλ. Έτσι εξηγείται γιατί οι καταληψίες του ΕπαΛ ζήτησαν μεγαλύτερη ελληνική σημαία, πρωινή έπαρση, ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου κτλ.!
Μα αυτό λέω κι εγώ, όταν θεωρείς ότι ο ξένος σου παίρνει τη δουλειά, είτε ως μετανάστης είτε ως υπερδύναμη. Αλλά δεν είναι μόνο η δουλειά. Σκέφτομαι ότι οι νέες γενιές μεγαλώσανε σε μια άλλη Ελλάδα, όπου τα «μη» που ακούγανε από τις μανάδες τους ήταν πολύ πιο πολλά από τα δικά μας και είχαν σχέση με την αύξηση της εγκληματικότητας. Αλλά δεν θίγω αυτό το θέμα γιατί έχουμε άλλες απόψεις τις οποίες τις έχουμε εξαντλήσει σε άλλα ποστ και δεν θα ήθελα να επαναλάβω εδώ.
Ας αρκεστούμε στο ότι σε περιόδους κρίσης οι νέοι στρέφονται στα άκρα, βλ. το τεράστιο ποσοστό του 37% για το 18-24 που αντιστοιχεί στο ΣΥΡΙΖΑ στον ίδιο πίνακα.
Πάντως υποτίθεται πως η ΧΑ έχει πιο πολύ πέραση στη μέση κι ανώτερη τάξη, αν και το πως μετράται η κ/ο τάξη στις έρευνες είναι ένα θέμα με πολύ βάσανο οπότε κρατάω μικρό καλάθι
http://taxalia.blogspot.com/2012/11/blog-post_1488.html?utm_term=skg&utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter
It would appear I am not alone….
«Στρέφεται δηλαδή στη ΧΑ με καλό σκοπό. »
Πως μπορείς να στρέφεσαι σ’ ένα ρατσιστικό κόμμα με καλό σκοπό;
Απλό: όταν σού πουν «Δεν είμαστε ρατσιστές, είμαστε Έλληνες πατριώτες», τους πιστεύεις.
Η Δράση για τα χθεσινά επεισόδια στην Θεσσαλονίκη:
Στο μεταξύ άλλη μια απεργία στην αποκομιδή σκουπιδιών φαίνεται στον ορίζοντα.Ειλικρινά βαρέθηκα. Σ’ αυτό το ρημαδότοπο, Hate is all around (κατά το Love is all Around) γενικώς. Θίγονται τα εγώ κι αφηνιάζουν.
Χτες πάω να βγω απ’ το σπίτι, ο αποκάτω μετακόμιζε, είχε κλείσει την έξοδο της πυλωτής με το φορτηγό. «Τι θες να κάνω;» μου λέει, σαν να ήταν το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο. «Να βάλεις προειδοπόιηση τουλάχιστον ένα 24ωρο πριν, να κάνουμε τα κουμάντα μας» ήθελα να του πω. Κανονικά αν ήθελα έφερνα και την αστυνομία αλλά δεν ζητούσα τόσα πολλά όσο το να τηρηθεί ο νόμος – a mission practically impossible. Να εξυπηρετήσω ευχαρίστως, αλλά ειδοποίησέ με άνθρωπέ μου, μη μου εμποδίζεις την έξοδο με το ζόρι. Τελικά δεν το είπα ούτε αυτό. Δεν έχει νόημα, να το έλεγα στον τοίχο το ίδιο θα έκανε.
Αναφέρω το περιστατικό σαν ένα από τα πολλά μόνιμα σπέσιαλ εφέ της από πάντα ελληνικής καθημερινότητας. Αυτό λοιπόν το καθημερινό είδος φασιστικής επιβολής που ζούσε και βασίλευε από πάντα εδώ, δεδομένων των περιστάσεων διογκώνεται και παίρνει πια ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το ίδιο φαινόμενο είναι, απλά πολλαπλάσιο σε μέγεθος.
Στη Γερμανία θα βάζανε μιαν ανακοίνωση στην είσοδο ότι από δω και στο εξής όταν κάποιος είναι αναγκασμένος να φράξει την πιλοτή, π.χ. λόγω μετακόμισης, να πρέπει να το ανακοινώσει Χ ώρες ή μέρες πριν.
I would hope ότι στη Γερμανία θα είχαν την ευγένεια να το κάνουν χωρίς να χρειαστεί ανακοίνωση! Ή τουλάχιστον θα είχαν την ευγένεια να τσακιστούν να μετακινήσουν το φορτηγό κάθε φορά που θα ήθελε να βγει κάποιος ένοικος ακόμα κι αν αυτό είναι ομολογουμένως μεγάλη μανούβρα.
Σε κάθε περίπτωση, εδώ μια ανακοίνωση θα πήγαινε στο βρόντο. Εδώ ο καθένας κάνει ότι γουστάρει και έχει και το θράσος να το υποστηρίζει με λύσσα, ζητώντας σου και τα ρέστα από πάνω.
Κι οι Γερμανοί άνθρωποι είναι, δηλαδή δεν είναι τέλειοι. (Ή ας υποθέσουμε ότι ο γείτονάς σου μετακομίζει στη Γερμανία). Αν γίνει λοιπόν μια στραβή, θα βγει μια ανακοίνωση που θα παρακαλεί ευγενικά κτλ., χωρίς ν’ αναφέρει το συγκερκιμένο περιστατικό.
(Φυσικά θα μετακινούσαν το φορτηγό αν είχαν κλείσει κάποιον, όσο μεγάλη κι αν ήταν η μανούβρα).
Αυτό μου θύμισε ένα σημείωμα που είχε βάλει για κάποιο άλλο θέμα ένας καινούργιος ένοικος, έτσι χωρίς να αναφέρεται σε ονόματα και στοχεύοντας «την επόμενη φορά που…»
Το συζητήσαμε και στη συνέλευση, το ψηφίσαμε – άρα το κάναμε νόμο της πολυκατοικίας- και μετά ξανά μανά τα ίδια: κανείς δεν το τήρησε προκειμένου να κάνει τη δουλειά του. Σου θυμίζει κάτι αυτό; Οι πολυκατοικίες είναι κι αυτές μικρογραφίες της γενικότερης δικτατορίας και μάλιστα ΠΟΛΥ άμεσες.
Μου θυμίζει ψήφιση νόμου απ’ τη Βουλή με μεγάλη πλειοψηφία και κατάργησή του στην πράξη.
(Τώρ’ αυτό τι το ‘γραψα; Εκεί δεν πάει το μυαλό όλων μας; Χρειάζεται και να το πούμε;)