Ποτέ μου δε χώνεψα το Σαμαρά (για την ακρίβεια τον αντιπαθούσα με πάθος και δε θα τον εμπιστευόμουνα ούτε για να τον στείλω στο περίπτερο να μου πάρει τσίχλες) αλλά να που η ήρθε η ώρα που η Ελλάδα έπεσε στην ανάγκη του – ποιος θα το πίστευε.
Από τότε που ανέλαβε την εξουσία έχει κάνει πολλά πράγματα λάθος. Και δεν έχει κάνει πολλά από τα σωστά που εξήγγειλε προεκλογικά. In a nutshell, παρέμεινε ευλαβικά πιστός στο Δόγμα: ‘Μη Μου Τους Δημόσιους Υπάλληλους και τις Συντεχνίες Τάρατε’ εις βάρος πάντα του Ιδιωτικού Τομέα και I rest my case. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο κατάφερε να βελτιώσει την εικόνα της χώρας προς τα έξω, όπως επίσης και ότι κατά τη διακυβέρνησή του έγινε κάτι ακόμα σημαντικότερο:
Δεν ξέρω αν ήτανε ο ίδιος ο Σαμαράς, όλη κυβέρνηση, ο Στουρνάρας ή ο Θεός που μας λυπήθηκε, αλλά αυτό που βλέπω είναι ότι η Ελλάδα πέτυχε σήμερα αυτό που έπρεπε να έχει πετύχει 3 χρόνια πριν: να τα έχει κάνει όλα σωστά ώστε να εκθέσει την ανικανότητα των άλλων και όχι τη δική της.
Ως εκ τούτου και αντίθετα με τους Ανελσυριζαίους, δεν βλέπω κάτι το μεμπτό ή μοιρολατρικό στο ρόλο που έχει να επιλέξει να παίξει η χώρα μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων της. Το θέαμα του Έλληνα Υπουργού Οικονομικών στο background και όχι στη βιτρίνα του Eurogroup δε με γεμίζει θλίψη. Δεν νομίζω ότι ο κος Στουρνάρας έπαιξε το ρόλο του μαλωμένου παιδιού. Αντίθετα βλέπω ότι κράτησε τη σιωπηλή στάση που οι περιστάσεις και η σωστή διπλωματία απαιτούν να κρατήσει: αυτή του παίκτη που έχει στείλει με δεξιοτεχνία το μπαλάκι στην απέναντι πλευρά και περιμένει υπομονετικά την αντίδρασή της.
Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με αυτή την τακτική, αλλά πρέπει τουλάχιστον να της αναγνωρίσει ότι είναι διπλωματική τακτική και όχι μοιρολατρία ή φόβος ή ανικανότητα.
Μερικοί φωνάζουν ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να ταχτεί αποφασιστικά στην πλευρά του ΔΝΤ, να διαπραγματευτεί πιο δυναμικά, να διεκδικήσει να φωνάξει.
Ίσως. Αλλά πάλι εγώ νομίζω ότι δε μας παίρνει. Ότι ίσως είναι πιο σοφό να κάνουμε αυτό που κάνουμε τώρα, δηλαδή να ‘καθαρίσουμε’ με τις δικές μας υποχρεώσεις και να παραταχτούμε σιωπηλά απέναντι, στο ύψος της ηθικής μας υπεροχής. Μιας ηθικής υπεροχής που έπρεπε να δείξουμε from day one, κύριοι κύριοι ΓΑΠ και Βενιζέλο. Διότι ακόμα και να είχαμε αποτύχει (πράγμα αδύνατον, τουλάχιστον όσον αφορά στο βαθμό που έχουμε αποτύχει τώρα), θα είχαμε τα μούτρα να πούμε ‘ορίστε κύριοι κάναμε ότι μας είπατε και δεν πέτυχε’. Διότι πέραν όλων των άλλων, έχουμε και ένα ιστορικό αποτύπωμα ν’ αφήσουμε πίσω. Κι η ιστορία μέχρι στιγμής μας καταγράφει –και πολύ σωστά – ως φταίχτες. Ως απατεώνες φταίχτες.
Κάποιος ίσως θα πει ότι μάλλον είναι πολύ αργά πια να δείξουμε ότι τηρούμε τα συμφωνηθέντα, αλλά ακόμα κι αν είναι έτσι, δεν πιστεύω ότι μια επιθετική κίνηση διαπραγμάτευσης θα ήταν προς όφελός μας τώρα, ακριβώς επειδή είναι πολύ αργά και έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη των εταίρων μας προ πολλού.
Τρία χρόνια πριν αν γινόταν αυτό, αν τιμούσαμε εξαρχής την υπογραφή μας, θα ξεσκεπάζαμε νωρίς την αγκύλωση και τη βραδύτητα του συστήματος αποφάσεων της ΕΕ, την ασυνεννοησία των ευρωπαίων, τα χούγια των κρατών μελών , ένα – ένα τα χούγια, με πρώτη και καλύτερη την επιθυμία των Γερμανών να κυριαρχήσουν πάνω σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.
Αντ’ αυτού επί 3 χρόνια επιδεικνύαμε συστηματικά και με μεγάλο ζήλο όλα τα κραυγαλέα κι ανεπίτρεπτα δικά μας χούγια- τόσο μεγάλα χούγια βέβαια ήταν αδύνατο να κρυφτούν. Προσπαθήσαμε να κοροϊδέψουμε τους ‘κουτόφραγκους’ και αρνηθήκαμε πεισματικά να αλλάξουμε μυαλά.
Ούτε τώρα τα αλλάξαμε πραγματικά βέβαια, όχι στην έκταση και το βαθμό που είναι απαραίτητο να αλλάξουν.
Περάσαμε με το ζόρι στα χαρτιά 5 σωστά πράγματα στο χρόνο που μας είπαν να τα περάσουμε, εκκρεμούν όμως χιλιάδες λάθος πράγματα και στην πράξη πολύ αμφιβάλλουν οι εταίροι μας αν θα δουν τίποτα να γίνεται όπως πρέπει.
Οπότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα είναι να βάλουμε κάτω τη ρακέτα και να καθίσουμε ήσυχα – ήσυχα να περιμένουμε, με τα μάτια μας στο μπαλάκι.
Ένα μπαλάκι που παραμένει αιωρούμενο στον αέρα, μετέωρο στο χρόνο, περιμένοντας τον απέναντι παίκτη να το χτυπήσει.
Εκκρεμούμε.
alienellin 
Η εμπλοκή στο Eurogroup
Διαφωνώ, αλλά όχι πλήρως. Ε, όσο να πεις, είναι κι η αναξιοπιστία μας, αλλά βρε Λύκε, ούτε μεταξύ τους μπορούν να συμφωνήσουν οι Ευρωπαίοι, ούτε και με το ΔΝΤ, για πολλούς λόγους μέσα στους οποίους είναι και οι τεχνικοί, είναι και η πατροπαράδοτη βραδυπορία της γηραιάς, είναι και οι διαφορετικές πολιτικές ατζέντες του κάθε εθνικού υπουργού, με προεξέχουσα αυτή της Γερμανίας, είναι πολλά, είναι όλα μαζί τα παλιά καλά και γνωστά. Το ευτυχές είναι ότι για μια φορά, η αναξιοπιστία μας δεν είναι προεξέχουσα, δεν είναι το μείζον ζήτημα. Ούτε βέβαια είναι οι τεχνικοί λόγοι. Η ΕΕ έχει ένα θέμα στη λήψη αποφάσεων, πάντα είχε κι αυτό τώρα φαίνεται -ή μάλλον το αφήσαμε να φανεί – για πρώτη φορά στο προσκήνιο.
Η εκτίμησή μου είναι ότι στο τέλος τα λεφτά θα τα πάρουμε, αλλά fear not, δεν πρόκειται να σωθούμε. Το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας από το οποίο πάσχει η χώρα δημιουργεί την άβυσσο μέσα στην οποία και μοιραία κάποια στιγμή θα πέσουμε, όσες δόσεις και να πάρουμε. Το κενό αυτό είναι που έχει δημιουργήσει και την παρούσα κατάσταση και που μας έχει φέρει τελικά και εμάς και την Ευρώπη στο χτεσινό Eurogroup και στο σημείο να συζητάμε με αυτούς τους όρους για βιωσιμότητα και να τσακώνονται οι εταίροι με το ΔΝΤ.
Το κενό αυτό είναι και αυτό που κατά το πιθανότερο σενάριο θα μας δώσει και τον Ιστορικό ρόλο του διαλύτη της ΕΕ.
Το πιθανότερο. Υπάρχει και μια περίπτωση να μας δώσουν τα λεφτά και μετά να κάνουμε όλες τις πιθανές και απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, να καταργήσουμε δημόσιες και λοιπές συντεχνίες, ρουσφέτια, μίζες, διαπλοκή, να αλλάξουμε μυαλά and generally sail off merrily into the sunset. Εξάλλου, όπως έχουμε πει πολλές φορές Hope springs eternal….
Υπάρχει και μια περίπτωση να μας δώσουν τα λεφτά και μετά να κάνουμε όλες τις πιθανές και απαραίτητες μεταρρυθμίσεις
Ένα χθεσινό tweet, που έγραφε ότι η ζήτηση πετρελαίου θέρμανσης μειώθηκε κατά 90%, με κάνει αισιόδοξο. Αν αληθεύει, τότε έχουμε ήδη φτάσει στο σημείο η αύξηση στη φορολογία να οδηγεί σε μείωση των φορολογικών εσόδων. Οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να σώσουν τους ΔΥ φορολογώντας όλον τον κόσμο. Αν ούτε αυτό πιάνει, τότε τι τους μένει; Λογικά θ’ αναγκαστούν ν’ απολύσουν.
«τότε έχουμε ήδη φτάσει στο σημείο η αύξηση στη φορολογία να οδηγεί σε μείωση των φορολογικών εσόδων’
Λύκε με σοκάρεις! Δεν έχεις καταλάβει ακόμα ότι σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει από την πρώτη μέρα! Τι νομίζεις ότι πέτυχε το ΦΠΑ 23% π.χ. ή η αύξηση των τελών κυκλοφορίας (to name but a few); Από τι νομίζεις προέρχονται τα λουκέτα και η απόσυρση πινακίδων κυκλοφορίας ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΜΕΙΩΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΣΟΔΩΝ; Σε περιόδους ύφεσης η αύξηση των φόρων αυτό κάνει , είναι ECONOMICS 101, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για βομβαρδισμό φόρων!
Από το 2009 μέχρι σήμερα τσακίζουμε το σύμπαν στους φόρους χωρίς μέτρα ανάπτυξης, γιατί νομίζεις ότι κάθε φορά χρειάζονται κι άλλοι φόροι; Φαύλος κύκλος, anyone; Όπως έλεγε ο Σαμαράς, πρίν τις εκλογές βέβαια γιατί τώρα άλλαξε playlist, κι ένας πρωτοετής φοιτητής Οικονομικών θα μας το έλεγε αυτό.
Από την άλλη οι περιττές και ΜΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ δαπάνες του Δημοσίου, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι μισθοί αργόμισθων (αλλά και τα λεφτά για τα πλεονάζοντα πολεμικά παραφερνάλια των φίλων σου των Γερμανών) εν των μεταξύ δεν έχουν κοπεί παρά ελάχιστα.
ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΤΟΝΙΣΩ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΤΙ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ ΝΑ ΣΤΕΡΗΣΕΙ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ ΚΑΙ – οπως εμαθα προσφατα και μου ρθε πάλι ντουβρουτζάς – ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΔΙΩΞΕΙ ΤΟΥΣ ΑΡΓΟΜΙΣΘΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥ
Θες να πεις ότι απ’ την αρχή είχαμε μείωση των φορολογικών εσόδων; Νόμιζα ότι είχαμε αύξηση, αλλά όχι αρκετή, πράγμα που οδηγούσε σ’ επιβολή νέων φόρων.
Ότι φτάνει σε μείωση, ξεκινάει συνήθως από μειωμένα σε σχέση με τα προσδοκόμενα έσοδα. Λεπτομέρειες δεν θυμάμαι, αλλά για ορισμένες κατηγορίες εσόδων όπως με τα τέλη κυκλοφορίας π.χ. νομίζω ότι εξαρχής μειώθηκαν οι εισπράξεις από τα τέλη.